Rozdział 39:

Obudziły mnie cicho pykające maszyny do których przypięta byłam wieloma kolorowymi kablami. Przetarłam zaspane oczy i zobaczyłam chyba całą drużynę wraz z Marceliną i Robertem który siedzieli tuż przy moim łóżku . W ich oczach aż iskrzyły się łzy. Wtedy już poskładałam wszystko do kupy. Nie zostanę matką. Odwróciłam głowę w drugą stronę .

- Wyjdźcie stąd – nakazałam chłodno

- Ola spokojnie – Robert pogłaskał mnie po włosach

- Wszyscy ! – powtórzyłam z naciskiem roniąc kilka pojedynczych łez. Każdy z obecnych tam przyjaciół zrozumiał moje rozżalenie i posłusznie niczym kolejką w sklepie udali się do wyjścia. 

- Zaczekaj ! – zatrzymałam Marco który wychodził jako ostatni

- Co ? – odparł znudzenie i oparł się o białą ścianę

- Zostań ze mną – poprosiłam – Tylko na chwilę

- I co jeszcze ?! – oburzył się – Może mam ci współczuć ?

- Wypadałoby – wzruszyłam ramionami

- To się przeliczyłaś – złapał za klamkę

- Marco nie zostawiaj mnie , przecież teraz możemy być razem …

- Śmieszna jesteś – prychnął z udawanym rozbawieniem – Kocham Andżelikę – powiedział dosadnie – I to z nią jestem szczęśliwy a po tobie nie spodziewałem się tego że , śmierć swojego dziecka będziesz wykorzystywać …

- Wypierdalaj ! – krzyknęłam wściekła kończąc jego beznadziejny monolog . Zrobił to o co prosiłam. Wyszedł trzaskając drzwiami tak że podskoczyłam do góry. Po podaniu wielu leków uspokajających udałam się w odprężający sen .

Następnego dnia moją salę odwiedziła pielęgniarka z obrzydliwym śniadaniem i wieloma tabletkami na których widok od razu miałam ochotę zwrócić

- Takiego chłopaka jak pan Robert to ze świecą szukać – zagadnęła patrząc na bukiet czerwonych róż stojących na stoliku  

- Nie chciałabyś być w mojej sytuacji – stwierdziłam gorzko

- Każdy problem da się rozwiązać – uśmiechnęła się pokrzepiająco i usiadła na krzesełku

- Nie sądzę – westchnęłam ciężko – Co zrobiłabyś kiedy jesteś z jakimś facetem którego nie kochasz a ten kogo kochasz nienawidzi cię ?

- Powiem ci jedno – zrobiła poważną minę – Faceci nigdy nienawidzą kobiety , po prostu chcą pokazać że im na niej nie zależy a tak naprawdę kocha ją

- Myślisz ? – zapytałam z niedowierzaniem

- Ja to wiem …

 

Wybiła godzina 12 czyli ta w której miał zjawić się Robert abym mogła opuścić to koszmarne miejsce. Miałam zamknięte oczy . Słyszałam tylko jego ciche kroki. Uśmiechnęłam się w duchu i czekałam aż nasze twarze będą dzielić tylko milimetry. Czułam jego oddech na policzku. Otworzyłam usta aby mógł włożyć w nie swój język ale ominął moja twarz. Zniesmaczona otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą śmiejącego się Marco

- Ty naprawdę chciałaś żebym cię pocałował – powiedział rozbawiony i opadł na krzesełko.

- Debil- skwitowałam  - Gdzie Robert ?

- Kazał mi ciebie odebrać – oznajmił – Tu masz ciuchy – chamsko rzucił torbę na moje kolana a ja popatrzyłam na niego niczym na kretyna którym fakt faktem czasami był

- Chyba nie zamierzasz tu być ? – uniosłam brew odkładając puszystą kołdrę na bok

- Przeszkadza ci to ? – zdziwił się – Jeszcze wczoraj chciałaś żebyśmy do siebie wrócili

- Kobieta zmienną jest – powiedziałam – Teraz wyjdź – nakazałam spokojnie lecz on tylko odwrócił się w druga stronę. Nie było innego wyjścia , musiałam przebrać się w jego obecności. Marco nie wykonał prośby dziewczyny i w lustrze oglądał jej nagie ciało za którym , trzeba przyznać tęsknił . Bo ile można słuchać taką dziewczynę jak Andżelika .  W żadnym calu nie przypomina Aleksandry … Zdjęłam piżamę i założyłam najpierw stanik , majtki a następnie resztę garderoby.

- Teraz ty to bierzesz – rzuciłam torbę na jego kolana

- Za jakiej grzechy – jęknął niezadowolony

- A bo to ja podglądam cudze dziewczyny ? – zapytałam sarkastycznie

- Co jak co ale tyłeczek masz nadal seksowny – zaśmiał patrząc się na mnie wulgarnie za co dostał w ramię

- Wszędzie zboczeńce ! – złamana spuściłam ręce w dół. Złapałam za klamkę kiedy poczułam ogromny ból w podbrzuszu . Z tego co pamiętam lekarz ostrzegał że owe mogą pojawić się do czasu do czasu

- No czego drogę torujesz ?! – krzyknął i popchnął mnie . Gdyby nie małe krzesełko zaliczyła bym pocałunek z podłogą

 - Może byś tak uważał ?! – krzyknęłam zdenerwowana ponieważ ból nie ustawał

- Jak z dzieckiem – westchnął i nagle poczułam jak unoszę się nad ziemią . W ramionach Marco jakże szczęśliwa opuściłam szpital 

 -------------------------------------------------

Uff udało mi się go napisać jak tylko najszybciej potrafiłam. Oczywiście możecie

 mnie zabić za to że dziecko nie przeżyło ale taki plan miałam od samego początku. 

Miłej środy i przesyłam mnóstwo pozytywnej energii z treningu :* 

                                                 Przyszłość Niemieckiej siatkówki XD      ;D